P4K-80N

Jack O'Neill

-Za twoim pozwoleniem nasza drużyna chciałaby odwiedzić tą świątynie i przyjrzeć się bliżej temu minerałowi,a zagrożenie dla nas to nie nowość. Wink

Liz nie wykluczone,że tam mógłby się znajdować MPZ.

Liz

Popatrzyła na Wodza,wyraźnie zaskoczona.Uśmiechnęła się przyjaźnie i skinęła głową,wskazując dłonią w stronę podarowanych przez drużynę prezentów.
-Dziękujemy..To naprawdę wspaniały podarunek.Mam nadzieję,że nasze dary także się przydają.Co do świątyni...Jak powiedział generał O'Neill,uwielbiamy wyzwania i niewykluczone,że dzięki tej wyprawie,znajdziemy coś,co będzie mogło pomóc w walce z naszym wspólnym wrogiem.
Uśmiechnęła się teraz do Jacka,dodając jeszcze:
-Tak...To bardzo możliwe...

Serina

Świątynia...Żródło kultu. Jeżeli jest kult, czegokolwiek, cywilizacja musi jednak być choć trochę rozwinięta.Nie są to, więc małpy chodzące na dwóch nogach,jak mogłoby się wydawać po pierwszym spojrzeniu na tego, zlituj się Panie, Wodza...Serina przywołała na twarz jeden z najpiękniejszych uśmiechów tylko po to, by pokryć niepewność i zażenowanie.Czuła, że Liz bacznie się jej przygląda, jakby chciała przewiercić ją wzrokiem. Nie będąc przyzwyczajona do tego typu postawy,pogładziła dłonią kaburę pistoletu Hola, hola, uspokój się, to są twoi towarzysze, żadnego strzelania... Głośno zaś rzekła
- Na co czekamy?Chodźmy obejrzeć sobie te intrygujące ruinyten półgłówek raczej nam w tym nie przeszkodzi-dodała w myślach, obrzucając Wodza ostrym, jak stal spojrzeniem

Lakhibakshi

No, no,no... Zobaczmy co mają nam do zaoferowania...
Kotomi, starając się nieustająco przestrzegać obyczaju, skłoniła lekko głowę i powiedziała:
-Czy będziesz mógł wyznaczyć jakiegoś przewodnika? Bo mam świadomość, że sami nie trafimy do Świątyni.

general

- Skoro naprawdę chcecie tam iść, dobrze. Vladimirze... - na dźwięk imienia do namiotu wszedł chłopak o bladej cerze i ciemnych, długich włosach związanych w kucyk, ten sam, który uprzedził generała i drużynę o zdjęciu butów przed wejściem, on sam też je zdjął. Vladimir skłonił się w pas w kierunku Wodza, po czym przeszedł do niskiego ukłonu, wciąż nie podnosząc twarzy:
- Słucham, Wodzu.
- Nasi goście pragną zobaczyć i wejść do Świątyni Przodków. Zaprowadzisz ich tam.
- Ależ Panie...
- To rozkaz.
- Tak jest - odpowiedział Vladimir znów skłonił się w pas i wyszedł z namiotu. Po jego wyjściu Wódz rzekł:
- Mój zaufany wojownik, Vladimir zaprowadzi was prosto do Świątyni. Zna doskonale drogę, gdyż zapuszczał się pod Bramę kilka razy. Jeśli jednak będziecie chcieli do niej wejść, nie miejcie mu za tchórzostwo jeśli odejdzie. Niechcemy igrać z duchami przodków - to powiedziawszy skłonił lekko głowę, dając do zrozumienia, że drużyna może już wyjść.
Gdy każdy z członków grupy wyszedł już z namotu Wodza i ubrał swoje buty, Vladimir podszedł do nich:
- Chodźcie za mną - odwrócił się i ruszył w przeciwnym kierunku niż przyszli, w stronę gór.

Liz

Przymknęła na chwilkę oczy i odetchnęła z ulgą,gdy Wódz nie tylko wyraził zgodę na ich podróż,ale nawet przydzielił im przewodnika.
Uśmiechnęła się łagodnie i skinęła głową,mówiąc:
-Bardzo dziękujemy,Sir.Oczywiście,nie będziemy mieli za złe Vladimirowi,jeśli nie zechce towarzyszyć nam do końca wyprawy,choć muszę przyznać,że jego towarzystwo będzie dla nas niezwykle cenne.
Tym razem,spojrzała na młodego wojownika i uśmiechnęła się leciutko.
Zanim wyruszyła w drogę,pożegnała Wodza,kolejnym skinieniem głowy.
-Dziękujemy za gościnę w Pańskiej siedzibie.
Narzuciła na siebie plecak i dogoniła resztę drużyny,z iskierkami w oczach.
-A niech mnie...Po tylu latach siedzenia przy biurku...Taka przygoda!-pomyślała Liz,uśmiechając się łobuzersko.

Serina

Słuchając wywodu Wodza, Serina bawiła się włosami, co mogło zostać poczytane za przejaw ignorancji, czy wręcz impertynencji, w końcu nie wiadomo, jakie zwyczaje panują na tej dziwnej planecie. Zachowanie kobiety nie było jednak ani impertynenckie, ani ignoranckie. To był sposób na pokrycie zmieszania, tak jak wcześniejsze poprawianie kabury. Niech to diabli, nareszcie coś się zacznie dziać, duchy przodków, legendy, może magia...Tylko ten przewodnik...Ale ta małpa na dwóch nogach raczej nie jest w stanie przydzielić kogoś, kto by się nie bał... On rządzi ludźmi za pomocą strachu, tyran jeden...
- Tak, pokornie dziękujemy, Panie...- rzekła dygając lekko

Jack O'Neill

-Ruszając w drogę nie kryłem zadowolenia.Gnicie w namiocie to nie jest moje ulubione zajęcie.A na dodatek nie będziemy musieli wąchać już tego zwierzęcego odoru-pomyślałem sam sobie . Very Happy

general

Las po tej stronie wioski by naprawdę gęsty. Światło słoneczne jednak od czasu do czasu przebłyskiwało pomiędzy gałęziami. Vladimir szedł na przedzie pewnym i spokojnym krokiem, starając się, aby nikt się nie zgubił. W lesie roiło się od fałszych szlaków i dzikiej zwierzyny. Broń gości była potężna, ale bez zapasów naboi wystarczyło by ich na odparcie dwóch, gora trecz ataków. Gdy odeszli kilkanaście stadiów od wioski, Vladimir odezwał się:
-Wybaczcie Wodzowi tę sztywność. Tradycja jest u nas bardzo ważna, a Wódz jest z konserwatywnego stronnictwa. I dla was nasz zachowanie może wyglądać dość sztucznie, w rzeczywistości jesteśmy... hmmm... tak przynajmniej ja uważam dość sympatycznym ludem - odwrócił się na chwilę i uśmiechnął się do towarzyszy wędrówki.

Lakhibakshi

-Wybaczcie Wodzowi tę sztywność. Tradycja jest u nas bardzo ważna, a Wódz jest z konserwatywnego stronnictwa. I dla was nasz zachowanie może wyglądać dość sztucznie, w rzeczywistości jesteśmy... hmmm... tak przynajmniej ja uważam dość sympatycznym ludem
Kotomi uśmiechnęła się do Vladimira przyjaźnie.
-Spotykaliśmy się z większymi sztywniakami- powiedziała pogodnie. -Jak stara jest Świątynia?- zapytała, lecz chwilę później zarumieniła się lekko. -Wybacz, że o to pytam, ale to jest silniejsze ode mnie- wyjaśnia z przepraszającym uśmiechem.

Jack O'Neill

-Nie mówię,że nie jesteście sympatyczni,chociaż kanał komediowy na kablówce by się wam przydał Vladimirze.Tymczasem jesteśmy już spragnieni odwiedzenia tej świątyni.;)Opowiedz nam coś o tych wcześniejszych śmiałkach,którzy się tam wybrali.

Serina

Ten wydaje się mniejszą małpą, niż jego pryncypał- tyran...może z nim da się jakoś współpracować...co powiedział:" Sympatycznym ludem"? możliwe, o ile sympatyczni mogą być ci, którym ten kretyński Wódz wyprał mózgi...zobaczymy. Serina obrzuciła Vladimira spojrzeniem z gatunku tych, przypominających promienie roentgena. Szli leśną ścieżką, trzeba było zachować czujność, dlatego lustracja trwała raptem ułamek sekundy Jeśli ta owłosiona małpa z wodzowskim tytułem uznała, że należy się nas pozbyć, z pewnością nawtykała tu takich zasadzek, jakich świat nie widział...
- Daleko jeszcze?

general

Vladimir trochę się zdziwił na słowa pułkownika. Nie miał pojęcia co to kablówka. Ale uśmiechnął się.
- To po kolei. Świątynia należała do czasów legend, nawet gdy byłem małym chłopcem. Czyli to było dość dawno. Na pewno więcej niż pięć pokoleń temu. Śmiałków trochę było żaden nie wrócił... oprócz mnie. Tak byłem w środku. Ale cóż, tylko tam byłem. Bardziej zależy mi na rodzinie niż na sławie. Do samej groty pułapek nie ma, ale według mnie później się od nich aż roi. Inaczej ktoś by wrócił. A skarb jest naprawdę przepiękny, taki duży, świecący, kolorowy kryształ. A czy daleko? Jesteśmy w połowie drogi.

Jack O'Neill

-Hmm świecący,duży kryształ mówisz?<popatrzyłem wymownie na Liz>To nie ma co się ociągać,przyspieszmy kroku,spacerować to można sobie w parku. Very Happy

general

-Dobrze - odpowiedział Vladimir i przyśpieszył kroku.

Powoli zbliżali się do górskich zboczy. Temperatura się obniżała i zrobiło się trochę chłodno. Po przebyciu jeszcze paruset metrów wyszli z lasu, a przed nimi roztoczył się kamieniste zbocza Gór Śnieżnych. Gdzieniegdzie leżał jeszcze niestopiony śnieg. Przejrzyste niebo pozwalało dojrzeć, że wyżej jest go jeszcze więcej.
- Świątynia jest za tamtym zboczem - Vladimir wskazał na jedno ze zboczy na wschód od nich, po czym znowu odwrócił się do drużyny - W drzwiach jest ukryta zagadka. W miarę prosta, wystarczy odrobina logiki i spostrzegawczości. Myślę, że traficie, ja muszę wracać do wioski, moja matka choruje. Teraz opiekuję się nią żona, ale sami rozumicie... a i powodzenia! - krzyknął na odchodne Vladimir i po chwili zniknął wśród drzew.